Een van de voornaamste eigenschappen van een goddelijke man of vrouw is nederigheid. Zonder nederigheid in het leven van een gelovige kan hij geen juiste relatie hebben met God, omdat “God wederstaat de hoogmoedigen, maar de nederigen geeft Hij genade.” (Jac. 4:6, 1Pet. 5:5). De eerste der Zaligheden gaat over de zegen voor de armen van geest– daar begint alles want zonder een diep bewustzijn van onze armoede hebben we God niet nodig. Zonder nederigheid zijn we altijd in rebellie met God’s aandeel in ons leven en wederstaan we aldus Zijn wil voor ons.
Zonder nederigheid in onze omgang zullen we constant met elkaar overhoop liggen. Daarom “koester geen gedachten hoger dan u voegen, maar gedachten tot bedachtzaamheid, naar de mate van het geloof, dat God elkeen in het bijzonder heeft toebedeeld.” (Rom.12:3). Indien elke gelovige een realis-tisch beeld van zichzelf zou hebben in de groep,zou er nooit geen streven zijn naar positie en zelfambitie. Maar als we onszelf overschatten leidt dit naar conflict met de anderen.
De houding van gelovigen t.o.v. de leiders is een erkentenis voor hen. 1Tes. 5:12, 1Kor.16:18. Eigenaardig dat het nodig blijkt om mensen er aan te herinneren dat leiders erkent dienen te worden, toch mogen we hieruit afleiden dat leiderschap in het Nieuw Testament zo slaafs was dat het voor gelovigen gemakkelijk was om hen zonder meer aan te nemen.
Schat hen hoog in. 1Tes. 5:13 Waardering volgt als het hart van de gelovigen op de juiste plaats is en de leider een toegewijd, heilig en offervaardig leven leidt. Dit matigt de verachting van hen die zichzelf vernederen om onze voeten te wassen, maar mag niet worden verward met het soort predikanten-verering die men in sommige kringen tegenkomt.
Eer hen. 1Kor. 9:7b. In deze context verwijst eren naar financiële en materiële ondersteuning – de werkman is zijn loon waard. Hoewel, hier stopt het niet – broederbediening gaat over veel meer. Gelovigen dienen hen ook in hun emotionele, spirituele en fysische behoeften, bovenop hun financiële zorg voor hen.
Vertrouw hen. 1Tim. 5:19: Sometimes folks are quick to believe the worst of evil reports and accusations against leaders. Paul implies that unless the case against them is proven, leaders are to be trusted.
Obey them. Hebrews 13:17, 1Peter 5:5, 1Corinthians 16:15-16. We have dealt with this in some detail above.
Remember them. Hebrews 13:7 This text speaks to the potential of taking workers for granted, such as part of the furniture. Keep them in mind, feel for them and think about them.
Salute them. Hebrews 13:24 Again, it would seem superfluous to tell Christians to greet their leaders and yet it is easy for Christians to look right over those brothers who humbly serve them. At the very least, leaders should be warmly and lovingly greeted.
Pray for them. Hebrews 13:18, 1Thessalonians 5:25, 2Thessalonians 3:1 Leaders need prayer more than the average believer can realize. They face temptations, attacks, discouragements and hurts far more than others. The church should constantly intercede for them – not that they should be spared the difficulties because that is part of the territory – but that they should not be deterred and distracted from fulfilling their heavenly calling. (Ephesians 6:19).
The Practical It is evident that the heart of the issue is not so much about structure but the state of the heart. This is required of leaders and followers alike. Without the right attitude the relationships proposed above could never be legislated into being.
It must also be born in mind that leadership and roles change depending on what function is in operation. So an elder would need to submit to a sister who serves tea by accepting the tea from her hand without complaint. Should there be someone who serves by playing a musical instrument to accompany the singing, chaos would ensue if the elder did not submit to the tune and tempo set by the musician – even though he is an elder. Each member must submit to the ministrations of every other member when that other member is serving. But at the same time the musician cannot use his position to control, dominate or manipulate the meeting.
In order for these dynamics to work, it is imperative that each member understands the limitations and the potential of his particular gift. He then needs to ensure that he functions in direct proportion to that gift. Should he extend himself beyond his gift, he is not only operating in the flesh, but he will also encroach upon the rights and responsibilities of others. No one has all the gifts and no one has supreme authority. Each needs the input of the others and must be in submission to every other member. Unfortunately, this all too often remains in the realm of theory and speculation. The challenge is not in understanding these principles, but in translating them into life.